L apostrof vën metù

• pra l articul determinatif feminin la dan na parola che scumëncia cun a-, au-, e-:

l’ana, l’aucia, l’ega

• dan i-, o-, u- possen l scrì ora deplën:

la ijula, la idea, la ola, la ondla, la urtia, la urëdla
ma nce: l’ijula, l’idea, l’ola, l’ondla, l’urtia, l’urëdla

Chësta alternanza ie nce lasceda pro cun l articul indeterminatif feminin, canche la parola che vën scumëncia cun n vocal:

n’/na aucia, n’/na ena, n’/na ijula, n’/na oma, n’/na ujina

• N muessa mëter l apostrof pra l pronom protlitich (= dan l verb) la tl acusatif feminin, dan formes de verbs che scumëncia cun n vocal, danter chisc avëi:

Ëila l’à depënta.
Ël l’à abineda.
Ël l’à venduda.

• N apostrof giapa nce l elemënt eufonich n’ dl prim elemënt dla negazion dopla dan n verb che scumëncia cun vocal; te chisc caji ie ne n’ la forma protlitica dla negazion dopla:

Ël ne n’ie nia unì ala scolina.
Ëila ne n’aud nia canche la chërde.
Ie ne n’é nia.
Tu ne n’audes nia.

• N auter elemënt eufonich ie d’, che schiva l jì nsëuralauter dl vocal de na preposizion cun chël de na parola che vën do:

L é giapà da d’autri.
Ti l dé a d’ëi.